18 აპრილი, 2016 წელი

თბილისი

თბილისის სააპელაციო სასამართლო
ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობით:
მოსამართლე:
მერაბ ლომიძე

საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე

კერძო საჩივრის ავტორი - შპს „ა.“

დავის საგანი - სარჩელის დასაშვებობა

გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 15 დეკემბრის განჩინება

საჩივრის ავტორების მოთხოვნა - გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება

საქმის გარემოებებთან დაკავშირებით
გასაჩივრებული განჩინების დასკვნებზე მითითება:

2015 წლის 10 თებერვალს შპს „ა.-მ“ სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს მიმართ, რომლითაც საბოლოოდ მოითხოვა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარება და საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროსთვის ახალი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება.

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 15 დეკემბრის განჩინებით შპს „ა.-ს“ სარჩელზე მოპასუხე საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების ბათილად ცნობისა და საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროსთვის ახალი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალების მოთხოვნით, შეწყდა საქმის წარმოება.

საქალაქო სასამართლოს მითითებით, დავის საგანს წარმოადგენს საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარება და მოპასუხისათვის ახალი აქტის გამოცემის დავალება. სასარჩელო მოთხოვნის საპროცესო-სამართლებრივ საფუძველს კი წარმოადგენს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე და 23-ე მუხლები.

საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანება არ წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს და შესაბამისად, მის მიმართ ვერ იქნება გამოყენებული საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლი შემდეგ გარემოებათა გამო:

საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი არის ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული კანონმდებლობის საფუძველზე გამოცემული ინდივიდუალური სამართლებრივი აქტი, რომელიც ცვლის, წყვეტს ან ადასტურებს პირის ან პირთა შეზღუდული წრის უფლებებს და მოვალეობებს. იმავე მუხლის თანახმად, ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრვ აქტად ჩაითვალა აგრეთვე ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილება მის უფლებამოსილებას მიკუთვნებული საკითხის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ და ასევე ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გამოცემული ან დადასტურებული დოკუმენტი, რომელსაც შეიძლება მოჰყვეს სამართლებრივი შედეგი.

საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გამოცემული დოკუმენტის ადმინისტრაციულ აქტად მიჩნევისათვის აუცილებელია, რომ იგი ფორმალურ-სამართლებრივი თვალსაზრისით აკმაყოფილებდეს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტის იმპერატიულ - ნორმატიულ მოთხოვნებს და შეიცავდეს აღნიშნული ქვეპუნქტით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული აქტის ლეგალური დეფინიციის ყველა ელემენტს, კერძოდ, სადავო ურთიერთობის ერთ-ერთი მხარე უნდა იყოს ადმინისტრაციული ორგანო - ადმინისტრაციული აქტის ავტორი; სადავო სამართლებრივი ურთიერთობა უნდა გამომდინარეობდეს ადმინისტრაციული (საჯარო) სამართლის კანონმდებლობიდან; ადმინისტრაციული ორგანოს ღონისძიება მიმართული უნდა იყოს კონკრეტული შემთხვევის მოწესრიგებისა და არსებული სამართლებრივი მდგომარეობის შეცვლისკენ, ანუ იგი უნდა აწესებდეს, ცვლიდეს, წყვეტდეს ან ადასტურებდეს პირის სამართლებრივ მდგომარეობას; საჯარო დაწესებულების ნების შესაბამისად, კონკრეტული ღონისძიება მიმართული უნდა იყოს უშუალო სამართლებრივი შედეგის ცალმხრივად და შესასრულებლად სავალდებულო ძალით უცილობლად წარმოშობისკენ.

საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 50-ე მუხლის თანახმად, გარიგება არის ცალმხრივი, ორმხრივი ან მრავალმხრივი ნების გამოვლენა, რომელიც მიმართულია სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ. იმავე კოდექსის 352-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, თუ ხელშეკრულების ერთ-ერთი მხარე 405-ე მუხლით გათვალისწინებული პირობების არსებობისას უარს იტყვის ხელშეკრულებაზე, მაშინ მიღებული შესრულება და სარგებელი მხარეებს უბრუნდებათ, ხოლო 405-ე მუხლის პირველი და მეორე ნაწილების მიხედვით, თუ ხელშეკრულების ერთი მხარე არღვევს ორმხრივი ხელშეკრულებიდან გამომდინარე ვალდებულებას, მაშინ ხელშეკრულების მეორე მხარეს შეუძლია უარი თქვას ხელშეკრულებაზე ვალდებულების შესრულებისათვის მის მიერ დამატებით განსაზღვრული ვადის უშედეგოდ გასვლის შემდეგ. თუ ვალდებულების დარღვევის ხასიათიდან გამომდინარე, არ გამოიყენება დამატებითი ვადა, მაშინ დამატებითი ვადის განსაზღვრას უთანაბრდება გაფრთხილება. თუკი ვალდებულება მხოლოდ ნაწილობრივ დაირღვა, მაშინ კრედიტორს შეუძლია უარი თქვას ხელშეკრულებაზე მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ვალდებულების დარჩენილი ნაწილის შესრულებამ მისთვის დაკარგა ინტერესი. არ არის აუცილებელი დამატებითი ვადის დაწესება ან გაფრთხილება, თუ: აშკარაა, რომ მას არავითარი შედეგი არ ექნება; ვალდებულება არ შესრულდა ხელშეკრულებით განსაზღვრულ ვადაში, ხოლო კრედიტორმა ურთიერთობის გაგრძელება ხელშეკრულებით დაუკავშირა ვალდებულების დროულ შესრულებას; განსაკუთრებული საფუძვლებიდან გამომდინარე, ორმხრივი ინტერესების გათვალისწინებით, გამართლებულია ხელშეკრულების დაუყოვნებლივ მოშლა.

ამდენად, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 352-ე და 405-ე მუხლები არეგულირებენ ხელშეკრულებიდან გასვლის პირობებს. მოცემულ შემთხვევაში, ხელშეკრულების მონაწილე ერთი მხარის მხრიდან ორმხრივი ხელშეკრულებიდან გამომდინარე ვალდებულების დარღვევის გამო, ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრომ უარი თქვა ხელშეკრულებაზე. ე.ი. გამოავლინა ცალმხრივი ნება და გავიდა ხელშეკრულებიდან.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანება არ წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რის გამოც აღნიშნული მოთხოვნის ნაწილში უნდა შეწყდეს საქმის წარმოება.

საქალაქო სასამართლომ მოსარჩელის მოთხოვნასთან დაკავშირებით - საქართვველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარების თაობაზე, ასევე მიუთითა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლზე, რომლის თანახამად, აღიარებითი სარჩელი შეიძლება აღიძრას აქტის არარად აღიარების, უფლების ან სამართლებრივი ურთიერთობის არსებობა-არარსებობის დადგენის შესახებ, თუ მოსარჩელეს აქვს ამის კანონიერი ინტერესი. აღიარებითი სარჩელი არ შეიძლება აღიძრას, თუ მოსარჩელეს შეუძლია აღძრას სარჩელი ამ კოდექსის 22-24-ე მუხლების საფუძველზე.

ამდენად, მითითებული საპროცესო ნორმის საფუძველზე აღძრული სარჩელი დასაშვებია, თუ არსებობს ერთ-ერთი პირობა, როდესაც ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ან მისი ნაწილი პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას; პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ ინტერესს; უკანონოდ ზღუდავს მოსარჩელის უფლებას. კანონის ზემოაღნიშნული მოთხოვნებიდან გამომდინარე, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნით აღძრული სარჩელის დასაშვებობისათვის აუცილებელია, გასაჩივრებული აქტით ზიანი ადგებოდეს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას, ინტერესს ან უკანონოდ იზღუდებოდეს მისი რომელიმე უფლება. მხოლოდ აღნიშნული პირობების არსებობის შემთხვევაში შეუძლია მოსარჩელეს მოითხოვოს საქმის განხილვა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარად აღიარების მოთხონით აღძრულ სარჩელზე შეზღუდული ან სადავოდ ქცეული უფლების ან კანონიერი ინტერესის დაცვის მიზნით.

საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის თანახმად, ყოველ ადამიანს უფლება აქვს თავის უფლებათა და თავისუფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს.

ამდენად, სასამართლოსადმი მიმართვა უკავშირდება მხოლოდ „თავისი“ უფლების ან თავისუფლების დაცვის რეალურ საჭიროებას, რის გამოც სასამართლოში სარჩელის აღძვრის პროცესუალური უფლებით სარგებლობს მხოლოდ საამისო, ნამდვილი ინტერესის მქონე პირი. შესაძლებელია, თავისთავად, პირს ჰგონია, რომ ასეთი ინტერესი აქვს და მიმართავს სასამართლოს, თუმცა პირის ასეთი სუბიექტური განწყობა არ ნიშნავს, რომ ობიექტურად იგი მართლაც დაინტერესებულია პროცესის წარმოების თვალსაზრისით. ამდენად, მოსარჩელის კანონიერი ინტერესისათვის ზიანის მიყენების საფუძვლით სარჩელის აღძვრა შესაძლებელია, თუკი ასეთი ზიანი პირდაპირი და უშუალოა მოსარჩელისათვის. საკითხის სწორად გარკვევას დიდი მნიშვნელობა აქვს იმისათვის, რომ ერთი მხრივ, მოსარჩელეს არ წაერთვას ნამდვილი უფლება სარჩელზე და შესაბამისად, სამართლიან სასამართლოზე და მეორე მხრივ, შეცდომით არ მოხდეს სარჩელზე მოსარჩელის არარსებული უფლების განხორციელება და ამით გაუმართლებლად არ შეილახოს მოპასუხის ინტერესები და სამართლიან სასამართლოზე მისი შესაბამისი უფლება.

მოცემულ შემთხვევაში, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ შპს „ა-ს“ სარჩელზე უნდა შეწყდეს საქმის წარმოება, რამდენადაც, მოსარჩელე ვერ ასაბუთებს, თუ რა პირდაპირი და უშუალო ზიანი ადგება მას, ან მისი რომელი კანონიერი უფლება და ინტერესი შეიზღუდა გასაჩივრებული საქართვველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანებით.

გასათვალისწინებელია ისიც, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილი მიუთითებს ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარად აღიარების საფუძვლებზე, რომლის მიხედვითაც ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოცემისთანავე ითვლება არარად, თუ: შეუძლებელია მისი გამომცემი ორგანოს დადგენა; გამოცემულია არაუფლებამოსილი ორგანოს ან არაუფლებამოსილი პირის მიერ; მისი შესრულება შეუძლებელია ფაქტობრივი მიზეზების გამო; მისი შესრულება გამოიწვევს სისხლის-სამართლებრივ ან ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას.

მართალია, მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელე შპს „ა.“ მიუთითებს საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს N1-1/12XX ბრძანებაზე, როგორც არაუფლებამოსილი პირის მიერ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტზე, თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ ზემოაღნიშნული ბრძანება საერთოდ არ წარმოადგენს ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, ვინაიდან იგი ვერ აკმაყოფილებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტისა და „ნორმატიული აქტების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-2 მუხლის მე-4 პუნქტის იმპერატიულ-ნორმატიულ მოთხევნებს და ადმინისტრაციული აქტის ლეგალური დეფინიციის ყველა ელემენტს.

სასამართლომ მოსარჩელის მეორე მოთხოვნასთან დაკავშირებით - დაევალოს საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს გამოსცეს ახალი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, განმარტა, რომ იმ პირობებში, როდესაც სახეზეა საქართვველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარების მოთხოვნის ნაწილში დაუშვებლობით საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლები, ამ მოთხოვნის ნაწილშიც უნდა შეწყდეს საქმის წარმოება.

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 23-ე მუხლის თანახმად, სარჩელი შეიძლება აღიძრას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის მოთხოვნით. თუ კანონით სხვა რამ არ არის დადგენილი, სარჩელი დასაშვებია, თუ ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას ან ინტერესს. თუ კანონით სხვა რამ არ არის განსაზღვრული, სარჩელი სასამართლოს უნდა წარედგინოს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე უარის მიღებიდან ერთი თვის ვადაში. ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის თაობაზე სარჩელის აღძვრის შემთხვევაში არ დაიშვება შეგებებული სარჩელის წარდგენა.

სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროში 2014 წლის 11 სექტემბერს წარდგენილი განცხადებით შპს „ა.-ს“ წარმომადგენელი ითხოვდა საქართვველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარებას და საჯარო რეესტრისთვის მიმართვას, რათა გაუქმებულიყო სახელმწიფო ქონების სახელზე დარეგისტრირებული საკუთრების უფლება.

მოცემულ შემთხვევაში, სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოსარჩელე მხარეს არ მიუმართავს მოპასუხისათვის ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის მოთხოვნით და სახეზე არ არის მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე.

ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26² მუხლის შესაბამისად, სასამართლო უფლებამოსილია განჩინებით შეწყვიტოს საქმის წარმოება, თუ იგი არ აკმაყოფილებს ამ კოდექსისის 22-25-ე მუხლებით დადგენილ დასაშვებობის მოთხოვნებს. პირველი ინსტანციის სასამართლოში საქმის განხილვისას სასამართლო აღნიშნული საფუძვლით წყვეტს საქმის წარმოებას პროცესის ნებისმიერ სტადიაზე.

ყოველივე ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, სასამართლომ მიიჩნია, რომ სარჩელი დაუშვებელია.

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 15 დეკემბრის განჩინება გასაჩივრებული იქნა მოსარჩელე შპს „ა.-ს“ წარმომადგენლის რ. მ.-ს მიერ.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტი ზუსტად განსაზღვრავს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის რეკვიზიტებს, სადაც არსებითია ამ აქტის მეშვეობით პირთა უფლებებისა და მოვალეობების დაწესება, შეცვლა ან შეწყვეტა. ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის დასახასიათებლად მნიშვნელოვანია ასევე, რომ მას მოჰყვეს გარკვეული სამართლებრივი შედეგები. კონკრეტულ შემთხვევაში ბრძანება გამოცემულია საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის მოადგილის ანუ ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ (შდრ. სზაკ-ის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის ა) ქვეპუნქტი). ადმინისტრაციული ორგანოს აღნიშნული ღონისძიება მიმართული იყო კონკრეტული შემთხვევის მოწესრიგებისა და არსებული სამართლებრივი მდგომარეობის შეცვლისაკენ - ხელშეკრულების მოშლა და საკუთრების დაბრუნება სახელმწიფოზე, ამასთან ერთად, აღნიშნული აქტი გამოცემული უნდა ყოფილიყო ადმინისტრაციული კანონმდებლობის საფუძველზე, ანუ როგორც სასამართლო განმარტავს, სადაო სამართლებრივი ურთიერთობა უნდა გამომდინარეობდეს ადმინისტრაციული (საჯარო) სამართლის კანონმდებლობიდან. მსჯელობისას სასამართლო არასწორად განმარტავს სზაკ-ის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტს: მართალია, ეკონომიკის სამინისტროსა და „ა.-ს“ შორის დაიდო (სამოქალაქო სამართლებრივი) ნასყიდობის ხელშეკრულება, თუმცა გასათვალისწინებელია, რომ აღნიშნული ურთიერთობის საფუძველს წარმოადგენდა თავის დროზე მოქმედი საქართველოს კანონი „სახელმწიფო ქონების პრივატიზებისა და სარგებლობის უფლებით გადაცემის შესახებ“ და საქართველოს პრეზიდენტის შესაბამისი განკარგულებები, რაც უდავოდ წარმოადგენს „ადმინისტრაციულ კანონმდებლობას“. შესაბამისად, მართალია მხარეებს შორის ურთიერთობა არის კერძო-სამართლებრივი ხასიათის, თუმცა აღნიშნული ურთიერთობის ჩამოყალიბებისას ეკონომიკის სამინისტრო მოქმედებდა შესაბამისი ადმინისტრაციული (საჯარო) კანონმდებლობის საფუძველზე, რომელიც მას ანიჭებდა კიდევაც შესაბამისი გარიგების დადების, შეცვლის თუ მოშლის კომპეტენციას კონკრეტულ შემთხვევაში. საბოლოოდ, მხარეებს შორის დაიდო კერძო-სამართლებრივი გარიგება - ნასყიდობის ხელშეკრულება, თუმცა აღნიშნული სამოქალაქო სამართლებრივი ურთიერთობის საფუძველს წარმოადგენდა სწორედ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი (საჯარო-სამართლებრივი) ურთიერთობა. მართალია, 2012 წლის 04 ივნისის ბრძანება იხსენიებს მხარეებს შორის გაფორმებულ შესაბამის (კერძო-სამართლებრივ) ხელშეკრულებას, თუმცა აღნიშნული ხელშეკრულების მოშლის კომპეტენცია აქტის გამოცემის მომენტისათვის უკვე გათვალისწინებული იყო ამ დროისათვის მოქმედ საქართველოს კანონში „სახელმწიფო ქონების შესახებ“. ამგვარად, აღნიშნული კერძო-სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობა, მისი ცვლილება და შეწყვეტა გათვალისწინებული იყო შესაბამისი ადმინისტრაციულ კანონმდებლობაში, რომლის საფუძველზე ვალდებული იყო ემოქმედა ადმინისტრაციულ ორგანოს.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, სამართლებრივ ლიტერატურაში გაბატონებული შეხედულების თანახმად, ზემოხსენებულ შემთხვევაში ყურადღება უნდა მიექცეს სამართლის იმ ნორმის ხასიათს, რომელიც ადმინისტრაციულ ორგანოს ქმედების უფლებამოსილებით აღჭურავს და არა იმას, თუ სამართლის რომელ სფეროში იჩენს თავს სამართლებრივი შედეგი. ადმინისტრაციული ორგანოს ქმედება წარმოშობს წმინდა სამოქალაქო სამართლებრივ შედეგებს - ხელშეკრულება წყდება და წარმოიშობა რესტიტუციის ვალდებულება. ხოლო საკითხი იმის შესახებ, იყო თუ არა ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი საერთოდ ემოქმედა ისე, როგორც იმოქმედა, წყდება ადმინისტრაციული სამართლის შესაბამისად. ხელშეკრულების დადებისას ადმინისტრაციული ორგანო მოქმედებდა შესაბამისი (ზემოხსენებული) ადმინისტრაციული კანონმდებლობის საფუძველზე. იგივე უნდა ითქვას ხელშეკრულების მოშლაზეც, რადგანაც ეს უკანასკნელი წარმოადგენს ხელშეკრულების დადების უფლებამოსილების განუყოფელ მეორე მხარეს. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საქმე ეხება ადმინისტრაციული კანონმდებლობის საფუძველზე გამოცემულ აქტს (ზოგადი ადმინისტრაციული სამართლის სახელმძღვანელო, ადეიშვილი, ვარდიაშვილი, იზორია, გვ.111). ამდენად, კერძო საჩივრის ავტორი მიიჩნევს, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების 2012 წ. 04 ივნისის მინისტრის მოადგილის 1-1/12XX ბრძანება წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, სასამართლო შემდგომში მიუთითებს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლის დებულებაზე, რომლის შესაბამისად, „აღიარებითი სარჩელი შეიძლება აღიძრას აქტის არარად აღიარების, უფლების ან სამართლებრივი ურთიერთობის არსებობა-არარსებობის დადგენის შესახებ, თუ მოსარჩელეს აქვს ამის კანონიერი ინტერესი.“ ამავე დროს, სასამართლო განმარტავს, რომ მითითებული საპროცესო ნორმის საფუძველზე აღძრული სარჩელი დასაშვებია, თუ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი პირდაპირ ან უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ ინტერესს. სასამართლოს აზრით, მოცემულ შემთხვევაში შპს „ა.-ს“ სარჩელზე საქმის წარმოების შეწყვეტა ასევე, განპირობებულია იმით, რომ მოსარჩელე ვერ ასაბუთებს, თუ რა პირდაპირი და უშუალო ზიანი ადგება მას, ან მისი რომელი კანონიერი უფლება და ინტერესი შეიზღუდა გასაჩივრებული 1-1/12XX ბრძანებით. სასამართლოს აღნიშნული მსჯელობა არის მცდარი, რადგანაც ზემოხსენებული წინაპირობები საერთოდ არ არის ნახსენები ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლში, რომლის თანახმადაც, აღიარებითი სარჩელის აღძვრისათვის სახეზე უნდა იყოს, პირველ ყოვლისა, სარჩელის აღმძვრელის კანონიერი ინტერესი, რაც მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელეს თავის სარჩელში დასაბუთებული აქვს და მეორე მოსარჩელეს არ უნდა ჰქონდეს შესაძლებლობა აღძრას სარჩელი ამ კოდექსის 22-24 მუხლების საფუძველზე. ხსენებული შესაძლებლობა მოსარჩელეს არ აქვს. აღნიშნულის მიუხედავად, უნდა ითქვას, რომ პირდაპირი და უშუალო ზიანი სადაო ბრძანების გამოცემის საფუძველზე საჩივრის ავტორს მაინც მიადგა, რადგანაც აღნიშნული ბრძანების საფუძველზე ფაქტობრივად მოხდა მისი საკუთრების სრულად უკანონო ჩამორთმევა (ექსპროპრირება), რაც წარმოადგენს კიდევაც მოსარჩელის კანონიერი უფლებისათვის - საკუთრების პირდაპირ და უშუალო ზიანს.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, მეორე სასარჩელო მოთხოვნას წარმოადგენდა სასამართლოს მხრიდან მოპასუხისათვის ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება.

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 23-ე მუხლის თანახმად, სარჩელი შეიძლება აღიძრას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის მოთხოვნით. თუ კანონით სხვა რამ არ არის დადგენილი, სარჩელი დასაშვებია, თუ ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას ან ინტერესს.“ სარჩელი სასამართლოს უნდა წარედგინოს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე უარის მიღებიდან ერთი თვის ვადაში. აღნიშნულ საკითხთან დაკავშირებით სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოსარჩელეს ადმინისტრაციული ორგანოსათვის არ მიუმართავს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის მოთხოვნით და სახეზე არ არის მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე. აღნიშნულთან დაკავშირებით კერძო საჩივრის ავტორი განმარტავს, მართალია მან 2014 წლის 11 სექტემბერს საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს მიმართა შესაბამისი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარად აღიარების მოთხოვნით, თუმცა აღნიშნული მიმართვის მიზანს წარმოადგენდა არა მხოლოდ კონკრეტული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარად აღიარება, არამედ იმ სამართლებრივი მდგომარეობის აღდგენა, რომელიც არსებობდა სადაო აქტის გამოცემამდე და რომელიც შესაბამისი აქტის არარად აღიარების შემთხვევაში, ფაქტობრივად, ავტომატურად აღდგებოდა. ადმინისტრაციული ორგანოსათვის ნათელი იყო, რომ შესაბამისი ბრძანების არარად აღიარებით ავტომატურად აღდგებოდა ის მდგომარეობა, რომელიც ასევე შესაბამისი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემითაც (საკუთრების მიკუთვნება შპს „ა.-ს“) შეიძლება მიღწეულიყო.

საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრომ საჩივრის ავტორის აღნიშნულ საჩივართან დაკავშირებით ადმინისტრაციული წარმოება დაიწყო 2014 წლის 7 ოქტომბერს. შესაბამისი ვადის გასვლის შემდეგ ეკონომიკის სამინისტრომ არ გამოსცა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, რაც სზაკ-ის 177-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე მიიჩნევა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე უარის თქმად, შესაბამისად, ადმინისტრაციული ორგანოს გადმოსახედიდან კონკრეტული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარად აღიარებაზე უარის თქმა გულისხმობდა შესაბამისი ადმინისტრაციული აქტის გამოცემაზე უარის თქმას. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს მხრიდან შესაბამის ადმინისტრაციულ საჩივარზე რეაგირების არმოხდენა უნდა განიმარტოს, როგორც უარი ადმინისტრაციული აქტის გამოცემაზე, მითუმეტეს, რომ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტია.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, სასამართლო თავის განჩინებაში ასევე აღნიშნავს, რომ იმ პირობებში, როდესაც სახეზეა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის მოადგილის 2012 წლის 04 ივნისის 1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარების მოთხოვნის ნაწილში დაუშვებლობით საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლები, მეორე მოთხოვნის ნაწილშიც უნდა შეწყდეს საქმის წარმოება. სასამართლოს აღნიშნულთან დაკავშირებით არ მოჰყავს რაიმე საპროცესო ნორმა, რომელსაც იგი დააფუძნებდა თავისი გადაწყვეტილებას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალების თაობაზე სარჩელის დაუშვებლად ცნობის ნაწილში.

კონკრეტულ შემთხვევაში ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 23-ე მუხლის მე-2 ნაწილი პირდაპირ ადგენს, რომ სარჩელი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის თაობაზე დასაშვებია, თუ ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას ან ინტერესს. დასაშვებობის ეტაპზე სასამართლო არ ამოწმებს სახეზე არის თუ არა პირდაპირი და უშუალო ზიანი. ამ ეტაპზე უბრალოდ მოწმდება აღნიშნული ზიანის არსებობის შესაძლებლობა, რაც კონკრეტულ შემთხვევაში სახეზეა, რადგან არ შეიძლება გამოირიცხოს, რომ დარღვეულია მოსარჩელის საკუთრების უფლება. ამგვარად, კონკრეტულ შემთხვევაში მოცემულია სარჩელის დასაშვებობის წინამძღვრები.

კერძო საჩივრის ავტორი ითხოვს გაუქმდეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციული კოლეგიის 2015 წლის 15 დეკემბრის განჩინება და განხილული იქნეს შპს „ა.-ს“ სარჩელი.

გასაჩივრებული განჩინების უცვლელად დატოვების დასაბუთება:

სააპელაციო სასამართლომ გააანალიზა საქმის მასალები, შეისწავლა კერძო საჩივრის საფუძვლიანობა, გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობა და მიიჩნევს, რომ კერძო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის დებულებები.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მეათე კარის LI თავით განისაზღვრა კერძო საჩივრის დასაშვებობისა და განხილვის წესი. ვინაიდან საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ამიტომ ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში კერძო საჩივრის განხილვისას გამოიყენება მითითებული თავის დებულებანი.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 419.1. მუხლის მიხედვით, კერძო საჩივრის თაობაზე განჩინება გამოაქვს ზემდგომ სასამართლოს, ხოლო ამ კოდექსის 420-ე მუხლით კერძო საჩივრის ზემდგომ სასამართლოში განხილვა წარმოებს შესაბამისად ამ სასამართლოებისათვის გათვალისწინებული წესების დაცვით.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390-ე მუხლის მე-3 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტის თანახმად, თუ სააპელაციო სასამართლო ეთანხმება პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებს და დასკვნებს საქმის ფაქტობრივ და სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით, მაშინ დასაბუთება იცვლება მათზე მითითებით. სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში პირველი ინსტანციის სასამართლომ სწორად დაადგინა საქმის ფაქტობრივი გარემოება და სწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა მას. სსსკ-ის 390-ე მუხლის მე-3 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლო იზიარებს პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებს და დასკვნებს საქმის ფაქტობრივ და სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით და თვლის, რომ მათი გამაბათილებელი არგუმენტები საჩივრის ავტორს სასამართლოსათვის არ წარუდგენია, რის გამოც კერძო საჩივარი, როგორც უსაფუძვლო, არ უნდა დაკმაყოფილდეს, ხოლო გასაჩივრებული განჩინება, როგორც არსებითად სწორი, დატოვებული იქნეს უცვლელად.

მოცემულ საქმეზე დავის საგანს წარმოადგენდა საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარება და მოპასუხისათვის ახალი აქტის გამოცემის დავალება. სასარჩელო მოთხოვნის საპროცესო-სამართლებრივ საფუძველს კი წარმოადგენდა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე და 23-ე მუხლები.

სააპელაციო პალატა იზიარებს საქალაქო სასამართლოს მსჯელობას მასზედ, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანება არ წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს და შესაბამისად, მის მიმართ ვერ იქნება გამოყენებული საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლი.

საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი არის ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული კანონმდებლობის საფუძველზე გამოცემული ინდივიდუალური სამართლებრივი აქტი, რომელიც ცვლის, წყვეტს ან ადასტურებს პირის ან პირთა შეზღუდული წრის უფლებებს და მოვალეობებს. იმავე მუხლის თანახმად, ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრვ აქტად ჩაითვალა აგრეთვე ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილება მის უფლებამოსილებას მიკუთვნებული საკითხის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ და ასევე ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გამოცემული ან დადასტურებული დოკუმენტი, რომელსაც შეიძლება მოჰყვეს სამართლებრივი შედეგი.

სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, საქალაქო სასამართლომ სწორად მიიჩნია, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გამოცემული დოკუმენტის ადმინისტრაციულ აქტად მიჩნევისათვის აუცილებელია, რომ იგი ფორმალურ-სამართლებრივი თვალსაზრისით აკმაყოფილებდეს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტის იმპერატიულ-ნორმატიულ მოთხოვნებს და შეიცავდეს აღნიშნული ქვეპუნქტით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული აქტის ლეგალური დეფინიციის ყველა ელემენტს, კერძოდ, სადავო ურთიერთობის ერთ-ერთი მხარე უნდა იყოს ადმინისტრაციული ორგანო - ადმინისტრაციული აქტის ავტორი; სადავო სამართლებრივი ურთიერთობა უნდა გამომდინარეობდეს ადმინისტრაციული (საჯარო) სამართლის კანონმდებლობიდან; ადმინისტრაციული ორგანოს ღონისძიება მიმართული უნდა იყოს კონკრეტული შემთხვევის მოწესრიგებისა და არსებული სამართლებრივი მდგომარეობის შეცვლისკენ, ანუ იგი უნდა აწესებდეს, ცვლიდეს, წყვეტდეს ან ადასტურებდეს პირის სამართლებრივ მდგომარეობას; საჯარო დაწესებულების ნების შესაბამისად, კონკრეტული ღონისძიება მიმართული უნდა იყოს უშუალო სამართლებრივი შედეგის ცალმხრივად და შესასრულებლად სავალდებულო ძალით უცილობლად წარმოშობისკენ.

საქალაქო სასამართლომ ასევე მართებულად განმარტა, რომ საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 50-ე მუხლის თანახმად, გარიგება არის ცალმხრივი, ორმხრივი ან მრავალმხრივი ნების გამოვლენა, რომელიც მიმართულია სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ. იმავე კოდექსის 352-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, თუ ხელშეკრულების ერთ-ერთი მხარე 405-ე მუხლით გათვალისწინებული პირობების არსებობისას უარს იტყვის ხელშეკრულებაზე, მაშინ მიღებული შესრულება და სარგებელი მხარეებს უბრუნდებათ, ხოლო 405-ე მუხლის პირველი და მეორე ნაწილების მიხედვით, თუ ხელშეკრულების ერთი მხარე არღვევს ორმხრივი ხელშეკრულებიდან გამომდინარე ვალდებულებას, მაშინ ხელშეკრულების მეორე მხარეს შეუძლია უარი თქვას ხელშეკრულებაზე ვალდებულების შესრულებისათვის მის მიერ დამატებით განსაზღვრული ვადის უშედეგოდ გასვლის შემდეგ. თუ ვალდებულების დარღვევის ხასიათიდან გამომდინარე, არ გამოიყენება დამატებითი ვადა, მაშინ დამატებითი ვადის განსაზღვრას უთანაბრდება გაფრთხილება. თუკი ვალდებულება მხოლოდ ნაწილობრივ დაირღვა, მაშინ კრედიტორს შეუძლია უარი თქვას ხელშეკრულებაზე მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ვალდებულების დარჩენილი ნაწილის შესრულებამ მისთვის დაკარგა ინტერესი. არ არის აუცილებელი დამატებითი ვადის დაწესება ან გაფრთხილება, თუ: აშკარაა, რომ მას არავითარი შედეგი არ ექნება; ვალდებულება არ შესრულდა ხელშეკრულებით განსაზღვრულ ვადაში, ხოლო კრედიტორმა ურთიერთობის გაგრძელება ხელშეკრულებით დაუკავშირა ვალდებულების დროულ შესრულებას; განსაკუთრებული საფუძვლებიდან გამომდინარე, ორმხრივი ინტერესების გათვალისწინებით, გამართლებულია ხელშეკრულების დაუყოვნებლივ მოშლა. ამდენად, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 352-ე და 405-ე მუხლები არეგულირებენ ხელშეკრულებიდან გასვლის პირობებს. მოცემულ შემთხვევაში, ხელშეკრულების მონაწილე ერთი მხარის მხრიდან ორმხრივი ხელშეკრულებიდან გამომდინარე ვალდებულების დარღვევის გამო, ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტრომ უარი თქვა ხელშეკრულებაზე. ე.ი. გამოავლინა ცალმხრივი ნება და გავიდა ხელშეკრულებიდან. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოც მიიჩნევს, რომ საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანება წარმოადგენს არა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რომელიც მხარის მიმართ წარმოშობს რაიმე სახის საჯარო სამართლებრივ შედეგებს, არამედ ხელშეკრულებიდან ცალმხრივად გასვლას, ნების ცალმხრივად გამოვლენას.

სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, საქალაქო სასამართლომ მოსარჩელის მეორე მოთხოვნასთან დაკავშირებით - დაევალოს საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს გამოსცეს ახალი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, სწორად განმარტა, რომ იმ პირობებში, როდესაც სახეზეა საქართვველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარების მოთხოვნის ნაწილში დაუშვებლობით საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლები, ამ მოთხოვნის ნაწილშიც უნდა შეწყდეს საქმის წარმოება.

ამასთან, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 23-ე მუხლის თანახმად, სარჩელი შეიძლება აღიძრას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის მოთხოვნით. თუ კანონით სხვა რამ არ არის დადგენილი, სარჩელი დასაშვებია, თუ ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას ან ინტერესს. თუ კანონით სხვა რამ არ არის განსაზღვრული, სარჩელი სასამართლოს უნდა წარედგინოს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე უარის მიღებიდან ერთი თვის ვადაში.

საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროში 2014 წლის 11 სექტემბერს წარდგენილი განცხადებით შპს „ა.-ს“ წარმომადგენელი ითხოვდა საქართვველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის 2012 წლის 04 ივნისის №1-1/12XX ბრძანების არარად აღიარებას და საჯარო რეესტრისთვის მიმართვას, რათა გაუქმებულიყო სახელმწიფო ქონების სახელზე დარეგისტრირებული საკუთრების უფლება. მაგრამ, მოსარჩელე მხარეს არ მიუმართავს მოპასუხისათვის ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის მოთხოვნით და სახეზე არ არის მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს უარი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემაზე.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი

სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1-ლი, 34-ე მუხლებით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 372-ე, 390-ე, 419-420-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა

1. შპს „ა.-ს“ კერძო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 15 დეკემბრის განჩინება;
3. განჩინება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.




უკან დაბრუნება