29 იანვარი, 2016 წელი

თბილისი

თბილისის სააპელაციო სასამართლო
ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობით:
მოსამართლე:
მერაბ ლომიძე

სხდომის მდივანი - ოთარ ბუკია

აპელანტი (მოსარჩელე) - ზ. გ.
წარმომადგენელი - შ.ბ.

აპელანტი (მოპასუხე) - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერია
წარმომადგენელი - ნ. ტ.

აპელანტი (მოპასუხე) - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური
წარმომადგენელი - ა.გ.

დავის საგანი - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 23 ივლისის გადაწყვეტილება

1.1 აპელანტ ზ.გ.-ის მოთხოვნა - გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სასარჩელო მოთხოვნის სრულად დაკმაყოფილება
1.2 აპელანტების ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მოთხოვნა - გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე მთლიანად უარის თქმა

გასაჩივრებული გადაწყვეტილების დასკვნებზე მითითება

გასაჩივრებული გადაწყვეტილების სარეზოლუციო ნაწილი:

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 23 ივლისის გადაწყვეტილებით ზ. გ.-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 05.05.14წ. №x-x/დ xxx xx №xxxxxx დადგენილებით განსაზღვრული ჯარიმა 10 000 ლარი შემცირდა 8 000 ლარამდე; დანარჩენ ნაწილში ზ.გ.-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.

დასკვნები ფაქტობრივ გარემოებებთან დაკავშირებით:
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ზ. გ.-ემ ქ. თბილისში, ლისის ტბის დასახლება №xx-ის მიმდებარედ ააშენა კაპიტალური შენობა-ნაგებობა მშენებლობის ნებართვის გარეშე.

ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მიერ 2014 წლის 28 თებერვალს შედგენილი იქნა მითითება №xxxxxx, რომლითაც მხარეს განესაზღვრა 10 (ათი) კალენდარული დღე დარღვევის გამოსწორების მიზნით უნებართვოდ აშენებული შენობა-ნაგებობის დემონტაჟის განსახორციელებლად.

ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის მიერ 2014 წლის 11 მარტს შედგენილი იქნა შემოწმების აქტი №xxxxxx, რომლითაც დაფიქსირდა მითითების პირობების შეუსრულებლობა.

ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 2014 წლის 05 მაისის №xxxxxx დადგენილებით, ზ.გ.დაჯარიმდა 10 000 (ათი ათასი) ლარით, ლისის ტბის დასახლება №xx-ის მიმდებარედ კაპიტალური შენობა-ნაგებობის სამშენებლო სამუშაოების უნებართვოდ წარმოებისთვის. მასვე დაევალა უნებართვოდ აშენებული შენობა-ნაგებობის დემონტაჟი.
დადგენილება ზ. გ.-ის წარმომადგენელმა ც.გ.-მ გაასაჩივრა ქ. თბილისის მერიაში. ქ. თბილისის მერის მოადგილის 07.10,2014წ. №xx ბრძანებით ზ. გ.-ის წარმომადგენელს ც. გ.-ეს უარი ეთქვა ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილებაზე.
ზ. გ.-ს მოპოვებული აქვს საკუთრების უფლება არასასოფლო-სამეურნეო მიწის ნაკვეთზე (ფართობი:xxxx კვ.მ; მისამართი: ქ. თბილისი, ლისის ტბის დასახლება №xxა).
2014 წლის 03 ნოემბერს ზ.გ.-მ სარჩელი აღძრა სასამართლოში, მოითხოვა ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 05.05.14წ. №xxxxxx დადგენილების და ქ. თბილისის მერიის 07.10.2014წ. №xx ბრძანების ბათილად ცნობა.
. ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის07.11.2014წ. განჩინებით ზ. გ.-ის სარჩელი მიღებული იქნა წარმოებაში, ცნობილი იქნა დასაშვებად და დაიწყო საქმის მომზადება მთავარ სხდომაზე განსახილველად.

დასკვნები სამართლებრივ გარემოებებთან დაკავშირებით:
საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 601 მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულია, თუ რა შემთხვევაში შეიძლება ჩაითვალოს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილად.
განსახილველ შემთხვევაში უდავოა და სარჩელშიც არის მითითებული, რომ ზ.გ.-ემ ქ. თბილისში, ლისის ტბის დასახლება №xx-ის მიმდებარედ ააშენა კაპიტალური შენობა-ნაგებობა მშენებლობის ნებართვის გარეშე.

პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის 25-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, სამშენებლო სამართალდარღვევის საქმის წარმოებისას სამშენებლო საქმიანობაზე სახელმწიფო ზედამხედველობის ორგანო ხელმძღვანელობს ამ კანონითა და საქართველოს სხვა საკანონმდებლო აქტებით. ამავე კოდექსის 44-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, უნებართვო მშენებლობის ან/და რეკონსტრუქციის წარმოება მშენებლობის განხორციელების სპეციალური რეჟიმის ზონაში, სადაც დადგენილია მშენებლობის განხორციელების განსაკუთრებული რეჟიმი, ტყის ფონდისა და „წყლის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ ტერიტორიებზე, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებსა და საკურორტო-სარეკრეაციო ზონებში და ქალაქ თბილისის ტერიტორიაზე, რომელიც იწვევს შენობა-ნაგებობის გაბარიტების ცვლილებას, გამოიწვევს დაჯარიმებას სახელმწიფოს ან თვითმმართველი ერთეულის საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე – 10 000 ლარით; ხოლო კერძო საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე – 8 000 ლარით.

საქმის განხილვის შედეგად დადგინდა, რომ ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის დადგენილება კანონშესაბამისია. ამავე დროს სასამართლომ უნდა შეაფასოს ის გარემოება, რომ სასამართლოში საქმის განხილვის დროს მიწის ნაკვეთი, რომელზეც განთავსებულია სადავო შენობა-ნაგებობა, კერძო საკუთრებად დარეგისტრირდა, ხოლო კანონი კერძო საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე შენობა-ნაგებობის უნებართვოდ აშენებისათვის განსხვავებულ ჯარიმას ითვალისწინებს.

საქალაქო სასამართლოს განმარტებით, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლი ადგენს, რომ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის პასუხისმგებლობის შემამსუბუქებელ ან გამაუქმებელ აქტებს აქვთ უკუქცევითი ძალა, ესე იგი ვრცელდებიან ამ აქტების გამოცემამდე ჩადენილ სამართალდარღვევებზეც. აქტებს, რომლებიც აწესებენ ან აძლიერებენ პასუხისმგებლობას ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის, უკუქცევითი ძალა არა აქვთ.

განსახილველ შემთხვევაში ზ.გ.-ის მიმართ გამოყენებული იქნა პასუხისმგებლობის დამდგენი აქტი, რომელიც მოქმედებდა სამართალდარღვევის ჩადენის დროს და ადგილას. ასევე უდავოა, რომ გამოცემულია ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი კერძოდ, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს გადაწყვეტილება, რომლის საფუძველზეც შეიცვალა საქმის გარემოებები და სადღეისოდ სახეზეა სამართალდარღვევის შემადგენლობა, რომლისათვისაც დაწესებულია შედარებით მსუბუქი სახდელის ზომა. აღნიშნულის გათვალისწინებით სასამართლომ მიიჩნია, რომ პასუხისმგბელობა სამართალდარღვევისათვის უნდა განისაზღვროს საქმის განხილვის დროს არსებული ფაქტების გათვალისწინებით. განსახილველ შემთხვევაში საქმეში წარმოდგენილი მასალებით დგინდება, რომ ქალაქ თბილისში, ლისის ტბის დასახლება №xx არასასოფლო-სამეურნეო მიწის ნაკვეთზე 2014 წლის 23 მაისს გაცემული საკუთრების მოწმობის საფუძველზე, მიწის ნაკვეთის მესაკუთრე გახდა ზ. გ.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ზ. გ.-ის მიმართ ქ. თბილისის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის 05.05.201წ. №xxxxxx დადგენილებით განსაზღვრული ჯარიმა 10 000 ლარი უნდა შემცირდეს 8 000 ლარამდე.
ზურაბ გორგაძის სააპელაციო საჩივრის საფუძვლები
აპელანტის განმარტებით, სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ზ. გ.-მ ქ.თბილისში ლისის ტბის დასახლება Nxx-ის მიმდებარედ ააშენა კაპიტალური შენობა-ნაგებობა, მშენებლობის ნებართვის გარეშე. მოსამართლემ არ გაითვალისწინა სარჩელში მოყვანილი ფაქტობრივი გარემოებები, რითაც დაარღვია მთელი რიგი კანონმდებლობათა კონკრეტული ნორმების მოთხოვნები. ადმინისტრაციული სამართლებრივი აქტის გამოცემას საფუძვლად დაედო ისეთი გარემოება, რომელიც კანონით დადგენილი წესით არ გამოკვლეულა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ. მოსამართლემ გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილში აღნიშნა, რომ ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის დადგენილება კანონშესაბამისია, რაც უკანონოა. სასამართლომ არ გამოიკვლია საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და ისე მიიღო გადაწყვეტილება. მოსარჩელე მხარე არც უარყოფდა, რომ მშენებლობა იყო უკანონო, მაგრამ მშენებლობა განხორციელდა 1994 წელს, რომელიც არ ექვემდებარება დაჯარიმებას და პირიქით ,,პროექტის შემთანხმებელი და მშენებლობის გამცემი ორგანოს მიერ უნებართვოდ, ანდა პროექტის დარღვევით აშენებული ობიექტის, ან მათი ლეგალიზების შესახებ გადაწყვეტილების მიღების წესის დამტკიცების თაობაზე’’ საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 24 ნოემბრის N 660 ბრძანებულების პირველი მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად წესის მოქმედება ვრცელდება 2007 წლის პირველ იანვრამდე უნებართვოდ, ანდა პროექტის დარღვევით აშენებული ობიექტების, ან მათი ნაწილის მიმართ. მართალია გასაჩივრებული გადაწყვეტილებაში ნამსჯელი არ არის, მაგრამ თუ ვნახავთ სხდომის ოქმს, დადასტურდება ის გარემოება, თუ როგორ აშენდა შენობა, რადგანაც წლებს მნიშვნელობა არ ჰქონია, ყველა უნებართვოდ აშენებული ობიექტი განურჩევლად წლებისა ექვემდებარება დაჯარიმებას, რაც აბსურდია და აშკარად მეტყველებს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების ფაქტობრივ უსწორობაზე. სასამართლოს საერთოდ არ უმსჯელია იმ საკითხზე, რომ სადაო ადმინისტრაციული აქტის გამოცემისას ადმინისტრაციული ორგანო დაეყრდნო მხოლოდ ფოტო მასალებს, რაც იმას ნიშნავს, რომ არ გამოკვლეულა საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება და მოწინააღმდეგე მხარემ გადაწყვეტილება არ მიიღო ამ გარემოებათა შეფასებისა და ურთიერთშეჯერების საფუძველზე. შესაბამისად, დაუშვებელია ინდივიდუალური ადმინისტრაციული სამართლებრივი აქტის გამოცემას საფუძვლად დაედოს ისეთი გარემოება ან ფაქტი, რომელიც კანონით დადგენილი წესით არ არის გამოკვლეული. სასამართლომ არ გაამახვილა ყურადღება ელემენტარულ გარემოებაზე, რომ ზ.გ.-ს მიწა, რომელიც ერიცხება საკუთრების უფლებით, საკუთრებაში გადაეცა ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე, საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ საქართველოს კანონის საფუძველზე და ეს კანონი ვრცელდება 2007 წლის 1 იანვრამდე სარგებლობაში არსებულ მიწაზე, რომელზეც გათავისუფლებული უნდა იყოს შენობა-ნაგებობა.
ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სააპელაციო საჩივრის საფუძვლები
აპელანტის განმარტებით, სასამართლოს გადაწყვეტილება გასაჩივრებულ ნაწილში არ არის საკმარისად დასაბუთებული და უნდა გაუქმდეს.
საქალაქო სასამართლომ არასწორი განმარტება მისცა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლს, რომელიც ეხება ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შემამსუბუქებელ ან გამაუქმებელ აქტებს, და არა ფაქტობრივი მდგომარეობის ცვლილებას. მოცემულ შემთხვევაში არ მომხდარა რაიმე შემამსუბუქებელი ან გამაუქმებელი აქტის გამოცემა სამართალდარღვევის ჩადენის შემდგომ, რაც საშუალებას მისცემდა სასამართლოს მიეთითებინა ზემოაღნიშნულ მუხლზე. ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლი პირდაპირ განსაზღვრავს, რომ სახეზე უნდა იყოს ახალი აქტი, რომელიც გამოცემულია სამართალდარღვევის ჩადენის შემდგომ და ამსუბუქებს ან აუქმებს დაკისრებულ პასუხისმგებლობას. ადმინისტრაციულ სამართდალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლის თანახმად, ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ჩამდენმა პასუხი უნდა აგოს სამართალდარღვევის ჩადენის დროს და ადგილას მოქმედი კანონმდებლობის საფუძველზე. დადგენილი გარემოებაა, რომ სამართალდარღვევის ჩადენისა და დადგენილების გამოცემის დროს არსებობდა 10 000 ლარით დაჯარიმების, როგორც ფაქტობრივი, ისე სამართლებრივი საფუძველი, რადგანაც დაჯარიმების დროს უნებართვო მშენებლობა აღმართულ იქნა სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე და ადმინისტრაციული წარმოების დროს ადმინისტრაციული ორგანო ჰიპოთეტურ ვარაუდებს ვერ დაუშვებდა, რომ ესა თუ ის მიწის ნაკვეთი ვინმეს საკუთრება შეიძლება გამხდარიყო.
აპელანტის განმარტებით, ცალკე შეფასების საგანია ის, თუ რამდენად უფლებამოისლი იყო სასამართლო მოეხდინა ცვლილების შეტანა ადმინისტრაციულ სამართლებრივ აქტში იმ სიტუაციის გათვალისწინებით, რომ მას ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტები ბათილად არ უცვნია. მოცემულ შემთხვევაში სასარჩელო მოთხოვნა ეხებოდა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობას, რომელიც სასამართლოს ბათილად არ უცვნია, პირიქით განმარტა, რომ იგი კანონშესაბამისია. ასეთ ვითარებაში იბადება კითხვა, არის თუ არა სასამართლო უფლებამოსილი ორგანო ცვლილება შეიტანოს კანონმდებლობის მოთხოვნათა დაცვით გამოცემულ აქტში. სასამართლო ფუნქციაა აქტის კანონიერების შემოწმება და არა მასში ცვლილების შეტანა.
სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის სამსახურის სააპელაციო საჩივრის საფუძვლები
აპელანტის განმარტებით, უსაფუძვლოა სასამართლოს პოზიცია ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლთან მიმართებაში. ,,პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის’’ 44-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,ა’’ პუნქტი ითვალისწინებს 10 000 ლარიან ჯარიმას უნებართვო მშენებლობისათის სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე. სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლის გამოყენებას მაშინ ექნებოდა საფუძველი, თუ შემცირდებოდა ჯარიმის ოდენობა სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე უნებართვო მშენებლობისათვის. ვინაიდან აღნიშნული კუთხით რაიმე ცვლილებას ადგილი არ აქვს და ჯარიმის ოდენობა არის უცვლელი, შესაბამისად, არ არსებობს მე-9 მუხლით გათვალისწინებული კანონის უკუქცევითი ეფექტი. ამ შემთხვევაში გადამწყვეტია არა ის გარემოება, რომ მიწის ნაკვეთი აღარ წარმოადგენს სახელმწიფო საკუთრებას და ის არის კერძო საკუთრებაში, არამედ ის, რომ მოსარჩელის მიერ უნებართვო სამშენებლო სამუშაოები განხორციელდა სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე, ხოლო ამ კუთხით საკანონმდებლო რეგულაცია არის უცვლელი და დღეის მდგომარეობითაც ანალოგიურ დარღვევაზე კანონი ითვალისწინებს იგივე ოდენობის ჯარიმას - 10 000 ლარის ოდენობით.

გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების დასაბუთება:

სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ სააპელაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ შემდეგ გარემოებათა გამო:

სააპელაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ შემთხვევაში პირველი ინსტანციის სასამართლომ ნაწილობრივ არასწორად განმარტა კანონი, რის შედეგადაც მიღებული იქნა ნაწილობრივ სამართლებრივად დაუსაბუთებელი გადაწყვეტილება. აღნიშნული გარემოება კი სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე და 394-ე მუხლების საფუძველზე გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს წარმოადგენს.

ფაქტობრივი დასაბუთება
სააპელაციო სასამართლო სრულად ეთანხმება პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებს და დასკვნებს საქმის ფაქტობრივ გარემოებებთან დაკავშირებით. სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, თბილისის საქალაქო სასამართლომ სწორად დაადგინა საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, რასაც იზიარებს სააპელაციო პალატაც.


სამართლებრივი დასაბუთება
საქმის მასალების შესწავლის საფუძველზე სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ ზ. გ.-ის, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სააპელაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ; უნდა გაუქმდეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 23 ივლისის გადაწყვეტილება და მიღებულ უნდა იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ზ. გ.-ის სარჩელი არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
სააპელაციო პალატა განმარტავს, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია, თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღვეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები. იმავე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, „ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მომზადების ან გამოცემის წესის არსებით დარღვევად ჩაითვლება ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა ამ კოდექსის 32-ე ან 34-ე მუხლით გათვალისწინებული წესის დარღვევით ჩატარებულ სხდომაზე, ან კანონით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული წარმოების სახის დარღვევით, ანდა კანონის ისეთი დარღვევა, რომლის არარსებობის შემთხვევაში მოცემულ საკითხზე მიღებული იქნებოდა სხვაგვარი გადაწყვეტილება“. სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები გამოცემულია საქართველოს კანონმდებლობის მოთხოვნათა სრული დაცვით და არ არსებობს მათი ბათილად ცნობის საფუძველი.
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, თუ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ან მისი ნაწილი კანონს ეწინააღმდეგება და ის პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას, ან ინტერესს ან უკანონოდ ზღუდავს მის უფლებას, სასამართლო ამ კოდექსის 22-ე მუხლში აღნიშნულ სარჩელთან დაკავშირებით გამოიტანს გადაწყვეტილებას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის შესახებ. ამდენად, სასამართლო უფლებამოსილია ბათილად ცნოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი მხოლოდ მაშინ, თუ: 1. ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ან მისი ნაწილი კანონს ეწინააღმდეგება და 2. ის პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას, ან ინტერესს ან უკანონოდ ზღუდავს მის უფლებას. განსახილველ შემთხვევაში სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტები კანონს არ ეწინააღმდეგებიან, ასევე, ისინი არანაირ პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს არ აყენებენ მოსარჩელის უფლებებს და კანონიერ ინტერესებს, რის გამოც არ არსებობს სარჩელის დაკმაყოფილებისა და მათი ბათილად ცნობის საფუძველი.
სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, არ არსებობდა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ მოსარჩელისათვის დაკისრებული ჯარიმის შემცირების სამართლებრივი საფუძველი, რის გამოც ამ ნაწილში მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოების სააპელაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს და ზ. გ.-ს მთლიანად უნდა ეთქვას უარი სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე. ამდენად, სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ არ არსებობდა დადგენილებით დაკისრებული ჯარიმის - 10000 ლარის 8000 ლარამდე შემცირების საფუძველი. კერძოდ, სააპელაციო პალატა განმარტავს, რომ საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართლადრღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლის თანახმად, ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის პასუხისმგებლობის შემამსუბუქებელ ან გამაუქმებელ აქტებს აქვთ უკუქცევითი ძალა, ესე იგი ვრცელდებიან ამ აქტების გამოცემამდე ჩადენილ სამართალდარღვევებზეც. აქტებს, რომლებიც აწესებენ ან აძლიერებენ პასუხისმგებლობას ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის, უკუქცევითი ძალა არა აქვთ. სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ, მართალია სამშენებლო საქმიანობის კონტროლის რეგულაციები დადგენილია სპეციალური კანონით, მაგრამ ამ კანონით განსაზღვრული სამართალდარღვევა თავისი ბუნებით წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას და მასზე ასევე ვრცელდება ის ზოგადი ნორმები, რომელიც დადგენილია სამართალდარღვევისათვის. ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლის შესაბამისად, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევისათვის შემამსუბუქებელ ან გამაუქმებელ აქტებს აქვთ უკუქცევითი ძალა, ანუ ვრცელდება ამ აქტების გამოცემამდე ჩადენილ სამართალდარღვევებზე. სამართალდარღვევისათვის სანქციის შეფარდების დროს, თუ კანონით გაუქმებული ან შემსუბუქებელია პასუხისმგებლობა სამართალდარღვევის ჩადენისთვის, მოქმედებს ახალი კანონით დადგენილი ნორმა. სანქციის შეფარდების დრო მოიცავს არა მხოლოდ ორგანოს მიერ მისი გამოყენების დროს, არამედ აგრეთვე ზემდგომი ორგანოების ან სასამართლოს მიერ სანქციის გამოყენების კანონიერების შემოწმების პერიოდს. მიუხედავად ამისა, სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ საქალაქო სასამართლოს მიერ მოცემულ შემთხვევაში არასწორად მოხდა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მე-9 მუხლის განმარტება. ცალსახაა, რომ, მითითებული მუხლის თანახმად, თუ ადგილი აქვთ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის პასუხისმგებლობის შემამსუბუქებელი ან გამაუქმებელი აქტების გამოცემას, არა მხოლოდ ადმინისტრაციული წარმოების დროს, არამედ სასამართლოში საქმეების განხილვის დროსაც, მათ უნდა მიენიჭოთ უკუქცევითი ძალა, ესე იგი ისინი გავრცელდებიან ამ აქტების გამოცემამდე ჩადენილ სამართალდარღვევებზეც. თუმცა, სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის პასუხისმგებლობის არც შემამსუბუქებელი და არც გამაუქმებელი აქტების გამოცემას. ,,პროდუქტის უსაფრთხოებისა და თავისუფალი მიმოქცევის კოდექსის’’ 44-ე მუხლის პირველი ნაწილი ითვალისწინებს დაჯარიმებას 10000 ლარით, თუ უნებართვო მშენებლობა წარმოებულია სახელმწიფოს ან თვითმმართველი ერთეულის საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე, ხოლო იგივე ნორმა ითვალისწინებს დაჯარიმებას 8000 ლარით, თუ უნებართვო მშენებლობა წარმოებულია კერძო საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე. ამ ნორმასთან მიმართებაში არანაირ ცვლილებას ნორმის შემსუბუქების თვალსაზრისით მოსარჩელის დაჯარიმებიდან დღემდე პერიოდში ადგილი არ ჰქონია. რაც შეეხება იმ გარემოებას, რომ მოსარჩელეს დღეს დაკანონებული აქვს მიწის ნაკვეთი, რომელზეც მოახდინა უნებართვო მშენებლობა, სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, ეს გარემოება არ წარმოადგენს ჯარიმის შემცირების საფუძველს, ვინაიდან თავის დროზე უნებართვო მშენებლობა მან მოახდიანა სწორედ სახელმწიფო საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე და ამ მიწის ნაკვეთის ლეგალიზება (საკუთრებაში გადაცემა), სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, გავლენას ვერ მოახდენს დაკისრებული ჯარიმის ოდენობის შემცირების საკითხზე. დაკისრებული ჯარიმის ოდენობა შემცირდებოდა მხოლოდ მაშინ, თუ ადგილი ექნებოდა სახელმწიფოს ან თვითმმართველი ერთეულის საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებაზე უნებართვო მშენებლობისათვის კანონით გათვალისწინებული ჯარიმის ოდენობის შემცირებას, კანონში ცვლილების შეტანის გზით, რასაც განსახილველ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია.

შემაჯამებელი სასამართლო დასკვნა
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ ზ. გ.-ის, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სააპელაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ; უნდა გაუქმდეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 23 ივლისის გადაწყვეტილება და მიღებულ უნდა იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ზ.გ.-ის სარჩელი არ უნდა დაკმაყოფილდეს.

საპროცესო ხარჯები
სააპელაციო პალატა განმარტავს, რომ ,,სახელმწიფო ბაჟის შესახებ’’ საქართველოს კანონის მე–5 მუხლის პირველი პუნქტის ,,უ’’ ქვეპუნქტის თანახმად, აპელანტები ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერია და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური გათავისუფლებული არიან სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ სახელმწიფო ბაჟის გადახდის მოვალეობისაგან, ხოლო საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 53-ე-55-ე მუხლების შესაბამისად, აპელანტ ზ. გ.-ის მიერ სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟი უნდა ჩაითვალოს გადახდილად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი
თბილისის სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, 34-ე მუხლით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 257-ე, 372-ე, 386-ე, 390-ე, 391-ე, 395-ე, 397-ე მუხლებით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა:
1. ზ. გ.-ის, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახურის სააპელაციო საჩივრები დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 23 ივლისის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება;
3. ზ. გ.-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდეს;
4. აპელანტ ზ. გ.-ის მიერ სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟი ჩაითვალოს გადახდილად, ხოლო აპელანტები ქალაქ თბილისის მერია და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ზედამხედველობის საქალაქო სამსახური გათავისუფლებული არიან სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ სახელმწიფო ბაჟის გადახდის მოვალეობისაგან;
5. გადაწყვეტილება შეიძლება გასაჩივრდეს საკასაციო წესით მხარეებისათვის დასაბუთებული გადაწყვეტილების კანონით დადგენილი წესით ჩაბარებიდან 21 (ოცდაერთი) დღის ვადაში საქართველოს უზენაეს სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატაში (მდებარე: ქ. თბილისი ძმ. ზუბალაშვილების ქუჩა №32) თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის (მდებარე: ქ. თბილისი, გრ. რობაქიძის 7ა) მეშვეობით.




უკან დაბრუნება