30 სექტემბერი, 2015 წელი

საქართველოს უზენაესი სასამართლო
სამოქალაქო საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობით:
თავმჯდომარე:
პაატა ქათამაძე
მოსამართლეები:
ზურაბ ძლიერიშვილი, ბესარიონ ალავიძე,

საქმის განხილვის ფორმა – ზეპირი განხილვის გარეშე

კასატორი – შპს „ა-ი“ (მოსარჩელე)

მოწინააღმდეგე მხარე – საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტრო (მოპასუხე)

გასაჩივრებული განჩინება – ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2014 წლის 3 სექტემბრის განჩინება

კასატორის მოთხოვნა – გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება

დავის საგანი – თანხის დაკისრება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

1. საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს მმართველობის სფეროში შემავალ სახელმწიფო საქვეუწყებო დაწესებულებას - საზოგადოებრივი ჯანდაცვის დეპარტამენტს (შემდეგში დეპარტამენტს), „შიდსის, უსაფრთხო სისხლისა და სქესობრივი გზით გადამდები დაავადებების პროფილაქტიკის“ პროგრამის ფარგლებში, შპს „ა-თან“ (შემდეგში მოსარჩელესთან) დადებული მომსახურების ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, ამ უკანასკნელის მიმართ გააჩნდა 2000 წლის პირველ იანვრამდე წარმოშობილი დავალიანება - 17 717.93 ლარი (იხ. ს.ფ. 1-5, 28-33).

2. „საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს მმართველობის სფეროში შემავალი სახელმწიფო საქვეუწყებო დაწესებულების - საზოგადოებრივი ჯანდაცვის დეპარტამენტის სალიკვიდაციო ღონისძიებების შესახებ“ საქართველოს მთავრობის 07.03.2007 წლის №110 განკარგულების პირველი მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, დეპარტამენტის უფლებამონაცვლედ, დებიტორულ-კრედიტორული დავალიანებების ანაზღაურების ნაწილში, განისაზღვრა საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტრო (შემდეგში მოპასუხე ან სამინისტრო), (იხ. ს.ფ. 17).

3. 2012 წლის 8 თებერვალს მოსარჩელესა და მოპასუხეს შორის გაფორმდა „ურთიერთშედარების აქტი დავალიანების შესახებ“, რომლის მიხედვით, მოპასუხემ დაადასტურა, რომ, 2011 წლის 31 დეკემბრის მდგომარეობით, სამინისტროს ბალანსზე ერიცხებოდა 17 717.93 ლარის დავალიანება მოსარჩელის მიმართ. აღნიშნულ აქტს ხელს აწერენ მოსარჩელის დირექტორი და სამინისტროს ადმინისტრაციული დეპარტამენტის უფროსის მოადგილე (იხ. ს.ფ. 18).

4. 2011 წლის 6 სექტემბრის, 2012 წლის 13 აგვისტოსა და 2012 წლის 26 ოქტომბრის წერილებით მოპასუხემ მოსარჩელეს დაუდასტურა, რომ მოსარჩელის კრედიტორული დავალიანება - 17 717.93 ლარი აყვანილი იყო სამინისტროს ბალანსზე, რაც იმას ნიშნავდა, რომ აღნიშნული დავალიანების სამართალმემკვიდრეს წარმოადგენდა სამინისტრო, რომელიც უზრუნველყოფდა მოსარჩელის მიმართ არსებული დავალიანების სრულად დაფარვას. აღნიშნულ წერილებს ხელს აწერს მინისტრის პირველი მოადგილე (იხ. ს.ფ. 14-16).

5. მოსარჩელემ სარჩელით მიმართა სასამართლოს და წინამდებარე განჩინების 1-4 პუნქტებში მითითებული ფაქტობრივი გარემოებების საფუძველზე, მოითხოვა მოპასუხისათვის 17 717.93 ლარის დაკისრება.

6. მოპასუხემ სარჩელი არ ცნო და განმარტა, რომ, მართალია, მოსარჩელეს მიაწოდა ინფორმაცია სამინისტროს ბალანსზე არსებული დავალიანების შესახებ, მაგრამ სამინისტროს არ უღიარებია დავალიანების არსებობა, კერძოდ, ურთიერთშედარების აქტსა და წერილებში მითითებული იყო მხოლოდ ზოგადი ხასიათის ინფორმაცია, ამასთან, მათ ხელს აწერდა არა მინისტრი, არამედ მისი მოადგილე და დეპარტამენტის უფროსი. ამ პირებს კი, უფლება არ ჰქონდათ, ეღიარებინათ ხანდაზმული მოთხოვნა.

7. ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2014 წლის 19 მაისის გადაწყვეტილებით სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.

8. პირველი ინსტანციის სასამართლომ დაადგინა წინამდებარე განჩინების 1-4 პუნქტებში მითითებული ფაქტობრივი გარემოებები და მიიჩნია, რომ 08.02.2012 წლის „ურთიერთშედარების აქტი დავალიანების შესახებ“ და მოპასუხის 2011 წლის 6 სექტემბრის, 2012 წლის 13 აგვისტოსა და 2012 წლის 26 ოქტომბრის წერილები არ წარმოადგენდა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის (შემდეგში სსკ-ის) 341-ე მუხლით გათვალისწინებული ვალის არსებობის აღიარებას.

9. პირველი ინსტანციის სასამართლომ მიუთითა სსკ-ის 128-ე, 129-ე და 130-ე მუხლებზე და მიიჩნია, რომ მოსარჩელის მოთხოვნა ხანდაზმული იყო, ვინაიდან დავალიანება 2000 წლის პირველ იანვრამდე იყო წარმოშობილი.

10. პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა მოსარჩელემ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.

11. ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2014 წლის 3 სექტემბრის განჩინებით:

- მოსარჩელის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა;

- უცვლელად დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება.

12. სააპელაციო სასამართლომ სრულად გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილი როგორც ფაქტობრივი გარემოებები, ასევე, სამართლებრივი დასკვნები და მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველი არ არსებობდა.

13. სააპელაციო სასამართლოს განჩინებაზე საკასაციო საჩივარი შეიტანა მოსარჩელემ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.

14. საკასაციო საჩივრის საფუძვლები:

- სააპელაციო სასამართლომ არასწორად მიიჩნია მოსარჩელის მოთხოვნა ხანდაზმულად, რაც, თავის მხრივ, განაპირობა სასამართლოს მიერ 08.02.2012 წლის „დავალიანების შესახებ ურთიერთშედარების აქტისა“ და მოპასუხის 2011 წლის 6 სექტემბრის, 2012 წლის 13 აგვისტოსა და 2012 წლის 26 ოქტომბრის წერილების არასწორმა შეფასებამ;

- ზემოხსენებული „ურთიერთშედარების აქტი დავალიანების შესახებ“ და მოპასუხის წერილები ვალის არსებობის აღიარებაა, ვინაიდან მოპასუხემ აღიარა 17 717.93 ლარის დავალიანების არსებობა და განაცხადა, რომ გადაიხდიდა მას.

15. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2014 წლის 4 ნოემბრის განჩინებით, წარმოებაში იქნა მიღებული მოსარჩელის საკასაციო საჩივარი, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის (შემდეგში სსსკ-ის) 391-ე მუხლის მიხედვით, დასაშვებობის შესამოწმებლად.

16. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 18 მაისის განჩინებით, მოსარჩელის საკასაციო საჩივარი დასაშვებად იქნა ცნობილი სსსკ-ის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

17. საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლებისა და გასაჩივრებული განჩინების იურიდიული დასაბუთების შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ მოსარჩელის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, უნდა გაუქმდეს გასაჩივრებული განჩინება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით მოსარჩელის სარჩელი უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:

18. სსსკ-ის 404-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, საკასაციო სასამართლო ამოწმებს გადაწყვეტილებას საკასაციო საჩივრის ფარგლებში. ამავე კოდექსის 407-ე მუხლის მეორე ნაწილის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება).

19. მოცემულ შემთხვევაში, კასატორი სადავოდ არ ხდის სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს (იხ. წინამდებარე განჩინების 1-4 პუნქტები), მაგრამ მიიჩნევს, რომ სასამართლომ სამართლებრივად არასწორად შეაფასა ეს გარემოებები, კერძოდ, არასწორად მიიჩნია, რომ მოპასუხეს არ უღიარებია ვალის არსებობა.

20. კასატორის ზემოხსენებული პრეტენზიის მართებულობის შესამოწმებლად, საკასაციო პალატა მიუთითებს სსკ-ის 341-ე მუხლის განმარტების თაობაზე არსებულ სასამართლოს პრაქტიკაზე, კერძოდ, ერთ-ერთ საქმეზე საკასაციო სასამართლომ განმარტა, რომ „ვალის აღიარების ხელშეკრულების სამართლებრივი განმარტება მოცემულია სამოქალაქო კოდექსის 341-ე მუხლში, რომელიც თავისი შინაარსითა და გამოხატვის ფორმით შეიძლება იყოს სხვადასხვა სახის, კერძოდ, კონსტიტუციური ან დეკლარაციული ხასიათის. კონსტიტუციური ხასიათის ვალის არსებობის აღიარებით იდება ახალი ხელშეკრულება, რაც იმას ნიშნავს, რომ ვალის აღიარების ხელშეკრულებით დგინდება ახალი, დამოუკიდებელი ვალდებულებით-სამართლებრივი ურთიერთობა, წარმოიშობა ახალი მოთხოვნა, მიუხედავად ძველი ვალდებულებით-სამართლებრივი ურთიერთობის არსებობისა თუ ნამდვილობისა. ახალი ვალდებულებით-სამართლებრივი ურთიერთობის სამართლებრივი ძალა არ არის დამოკიდებული ძველი, ასეთივე ურთიერთობის სამართლებრივ ძალასა თუ შინაარსზე. სწორედ ამ სახის ვალის არსებობის აღიარებას ითვალისწინებს სამოქალაქო კოდექსის 341-ე მუხლის პირველი ნაწილი. ვალის არსებობის აღიარება, როგორც ვალდებულების არსებობის დამოუკიდებელი კომპონენეტი, ხელწერილის შინაარსიდან უნდა მომდინარეობდეს, კერძოდ, ხელწერილით პირი უნდა აღიარებდეს გარკვეულ ვალდებულებით-სამართლებრივი ურთიერთობის არსებობას და კისრულობდეს მისი შესრულების ვალდებულებას. ვალის არსებობის აღიარების ხელშეკრულების თავისებურება სწორედ ისაა, რომ მასში ვალდებულების შესრულების მზაობა იკვეთება (იხ., სუსგ, 08.11.2011წ., №ას-839-890-2011; სუსგ, 18.05.2015წ., №ას-226-213-2015).

21. მოცემულ შემთხვევაში, საკასაციო პალატის მოსაზრებით, მოპასუხის 2011 წლის 6 სექტემბრის, 2012 წლის 13 აგვისტოსა და 2012 წლის 26 ოქტომბრის წერილები, მათი შინაარსის გათვალისწინებით, შესაძლებელია, მივიჩნიოთ სსკ-ის 341-ე მუხლით გათვალისწინებულ ვალის არსებობის აღიარებად, ვინაიდან მათში მოპასუხე ნათლად და გარკვევით აღიარებს 17 717.93 ლარის დავალიანების არსებობის ფაქტს და, ამასთან, სრულიად გაცნობიერებულად კისრულობს ამ თანხის გადახდის ვალდებულებას.

22. მოპასუხის მოსაზრებით, ზემოხსენებული წერილები ვერ მიიჩნევა ვალის არსებობის აღიარებად, ვინაიდან მათ ხელს არ აწერს მინისტრი (უფლებამოსილი პირი), ამასთან, ამ უკანასკნელს არ გადაუცია უფლებამოსილების დელეგირება იმ პირებზე, რომლებიც სადავო წერილებს ხელს მოპასუხის სახელით აწერენ.

23. საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს მოპასუხის ზემოხსენებულ მოსაზრებას, ვინაიდან კანონიერი ნდობის უფლების პრინციპიდან გამომდინარე, მოსარჩელეს გააჩნია კანონიერი მოლოდინი ადმინისტრაციული ორგანოს (მოპასუხის) მიერ ნაკისრი ვალდებულების შესრულებაზე, რაც, განსახილველ შემთხვევაში, საკასაციო პალატის მოსაზრებით, ქმნის პრეზუმფციას (ვარაუდს) იმის შესახებ, რომ მინისტრის მოადგილეს, ადმინისტრაციული ორგანოს ხელმძღვანელისგან (მინისტრისგან), მინიჭებული (დელეგირებული) ჰქონდა უფლებამოსილება, სამინისტროს სახელით ეკისრა პასუხისმგებლობა ზემოხსენებულ წერილებში მითითებული ვალდებულების შესრულებაზე.

24. ზემოხსენებული პრეზუმფციის გაქარწყლების მტკიცების ტვირთი, საკასაციო პალატის მოსაზრებით, ეკისრებოდა მოპასუხეს, რომელმაც ვერ უზრუნველყო მასზე დაკისრებული მტკიცების ტვირთის რეალიზება სსსკ-ის 102.1 და 103.1 მუხლების საფუძველზე.

25. საკასაციო პალატის მოსაზრებით, თუნდაც მივიჩნიოთ, რომ ზემოხსენებული წერილები არ წარმოადგენენ ვალის არსებობის აღიარებას სსკ-ის 341-ე მუხლის გაგებით (ვალის აბსტრაქტული აღიარება), მოპასუხის უარი ზემოხსენებული წერილებით ნაკისრი ვალდებულების შესრულებაზე მაინც დაუსაბუთებელია.

26. საკასაციო პალატის მოსაზრებით, მოცემულ შემთხვევაში, მომსახურების ხელშეკრულებიდან გამომდინარე მოსარჩელის მოთხოვნა, მართალია, ხანდაზმულია, მაგრამ ამავე ხელშეკრულებიდან გამომდინარე დავალიანების გადახდის თაობაზე მოპასუხის მიერ გამოვლენილი ნება (კაუზალური აღიარება) მოსარჩელეს ანიჭებს მისი შესრულების მოთხოვნის უფლებას სსკ-ის 144.3 მუხლის საფუძველზე (იგივე წესი გამოიყენება ვალდებული პირის აღიარებისა და უზრუნველყოფის საშუალებათა მიმართაც). მითითებული ნორმა უნდა განიმარტოს ამავე მუხლის მე-2 ნაწილთან ერთობლიობაში, კერძოდ, 144.2 მუხლის თანახმად, თუკი მოვალე ხანდაზმულობის ვადის გასვლის შემდგომ შეასრულებს ვალდებულებას, იგი შესრულების დაბრუნების მოთხოვნის უფლებას კარგავს. ასეთ შემთხვევაში მოვალის შესაგებელი არ შეიძლება იყოს, მათ შორის, იმაზე მითითება, რომ შესრულების მომენტში მან არ იცოდა ხანდაზმულობის ვადის გასვლის შესახებ. ანალოგიური ძალის მატარებელია მოვალის მიერ ვალდებულების აღიარება მოთხოვნის იძულებითი განხორციელების ვადის გასვლის შემდეგ, თუკი ეს აღიარება შეიცავს პირის გაცნობიერებულ ნებას, რომ იგი ვალდებულებას შეასრულებს. ეს რეგულაცია ვრცელდება ვალის როგორც მარტივ, ისე - კაუზალურ აღიარებაზე. საკასაციო სასამართლომ ერთ-ერთ საქმეზე განმარტა, რომ „სამოქალაქო კოდექსის როგორც 137-ე, ისე 144.3 მუხლით განსაზღვრული სამართლებრივი შედეგი უკავშირდება მოვალის მიერ ვალდებულების აღიარებას, სადაც მოვალე გამოხატავს ნებას, იძლევა დაპირებას ვალდებულების შესრულების თაობაზე და არა ფაქტის აღიარებას, სადაც მოვალე ახდენს მარტოოდენ ვალდებულების ფაქტის კონსტატაციას“ (იხ. სუსგ საქმეზე №ას-374-347-2010, 09.11.2010წ.).

27. განსახილველ შემთხვევაში, ზემოხსენებული წერილებით, როგორც უკვე ითქვა, მოპასუხე აღიარებს არა მარტო დავალიანების არსებობის ფაქტს, არამედ იძლევა, ასევე, დაპირებას ვალდებულების შესრულების თაობაზე, შესაბამისად, ასეთ აღიარებას უნდა მოჰყვეს ის სამართლებრივი შედეგი, რაც გათვალისწინებულია სსკ-ის 144.3 მუხლით.

28. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ, მოპასუხე უარს ვერ იტყვის მოქმედების შესრულებაზე, ხანდაზმულობის ვადის გასვლის გამო, სსკ-ის 144.1 მუხლზე მითითებით, ვინაიდან, ამავე მუხლის მესამე ნაწილის მიხედვით, მოვალეს არა აქვს უფლება, უარი განაცხადოს მის მიერ აღიარებული ვალდებულების შესრულებაზე, თუნდაც გასული იყოს მოთხოვნის იძულებითი განხორციელების ვადა.

29. ზემოხსენებული მსჯელობიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ გასაჩივრებული განჩინება იურიდიულად დაუსაბუთებელია, რაც ამ განჩინების გაუქმების აბსოლუტური საფუძველია (სსსკ-ის 394-ე მუხლის „ე“ ქვეპუნქტი).

30. სსსკ-ის 411-ე მუხლის თანახმად, საკასაციო სასამართლო თვითონ მიიღებს გადაწყვეტილებას საქმეზე, თუ არ არსებობს ამ კოდექსის 412-ე მუხლით გათვალისწინებული გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის სააპელაციო სასამართლოში ხელახლა განსახილველად დაბრუნების საფუძვლები.

31. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ, მოცემულ შემთხვევაში, არ არსებობს საქმის სააპელაციო სასამართლოში ხელახლა განსახილველად დაბრუნების კანონით გათვალისწინებული რომელიმე საფუძველი, შესაბამისად, საკასაციო სასამართლო უფლებამოსილია, თვითონ მიიღოს გადაწყვეტილება საქმეზე, კერძოდ, პალატას მიაჩნია, რომ მოსარჩელის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, უნდა გაუქმდეს სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელი უნდა დაკმაყოფილდეს.

32. სსსკ-ის 53-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, იმ მხარის მიერ გაღებული ხარჯების გადახდა, რომლის სასარგებლოდაც იქნა გამოტანილი გადაწყვეტილება, ეკისრება მეორე მხარეს, თუნდაც ეს მხარე გათავისუფლებული იყოს სახელმწიფო ბიუჯეტში სასამართლო ხარჯების გადახდისაგან. თუ სარჩელი დაკმაყოფილებულია ნაწილობრივ, მაშინ მოსარჩელეს ამ მუხლში აღნიშნული თანხა მიეკუთვნება სარჩელის იმ მოთხოვნის პროპორციულად, რაც სასამართლოს გადაწყვეტილებით იქნა დაკმაყოფილებული, ხოლო მოპასუხეს – სარჩელის იმ მოთხოვნათა პროპორციულად, რომელზედაც მოსარჩელეს უარი ეთქვა. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ამ მუხლში აღნიშნული წესები შეეხება, აგრეთვე, სასამართლო ხარჯების განაწილებას, რომლებიც გაწიეს მხარეებმა საქმის სააპელაციო და საკასაციო ინსტანციებში წარმოებისას, ხოლო, მე-3 ნაწილის თანახმად, თუ სააპელაციო ან საკასაციო სასამართლო შეცვლის გადაწყვეტილებას, ან გამოიტანს ახალ გადაწყვეტილებას, შესაბამისად, შეცვლის სასამართლო ხარჯების განაწილებასაც.

33. განსახილველ შემთხვევაში, მართალია, მოპასუხე გათავისუფლებულია სახელმწიფო ბიუჯეტში სასამართლო ხარჯების გადახდისაგან, მაგრამ ეს არ ათავისუფლებს მას მოგებული მხარის - მოსარჩელის სასარგებლოდ ამ უკანასკნელის მიერ გაწეული ხარჯის ანაზღაურების ვალდებულებისაგან. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ მოსარჩელეს სარჩელზე გადახდილი აქვს 532 ლარი (იხ. ს.ფ. 12), სააპელაციო საჩივარზე – 708.71 ლარი (იხ. ს.ფ. 108), ხოლო საკასაციო საჩივარზე – 886 ლარი (იხ. ს.ფ. 167), სულ 2126.71 ლარი. აქედან გამომდინარე, მოპასუხეს, მოსარჩელის სასარგებლოდ, უნდა დაეკისროს ამ უკანასკნელის მიერ სარჩელზე, სააპელაციო და საკასაციო საჩივრებზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის – 2126.71 ლარის გადახდა.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

34. საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, 411-ე მუხლით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა:

1. შპს „ა-ის“ საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს;

2. გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2014 წლის 3 სექტემბრის განჩინება და მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება;

3. შპს „ა-ის“ სარჩელი დაკმაყოფილდეს;

4. საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს, შპს „ა-ის“ სასარგებლოდ, დაეკისროს 17 717.93 ლარის გადახდა;

5. საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს, შპს „ა-ის“ სასარგებლოდ, დაეკისროს ამ უკანასკნელის მიერ გაწეული სასამართლო ხარჯის – 2126.71 ლარის გადახდა;

6. საკასაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ საჩივრდება.




უკან დაბრუნება